Κεφάλαιο «Crossfit»: Μπορεί η γυμναστική να σου αλλάξει τη ζωή;

Όταν νομίζεις ότι έχεις αγγίξει τα όρια σου, έχεις πάντα περιθώριο για ένα βήμα παραπάνω. Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που έμαθα κάνοντας crossfit.

Πάντοτε ήμουν το παιδί του καναπέ. Εντάξει, όταν ήμουν πιο μικρή έτρεχα στις αλάνες και έπαιζα κρυφτό και κυνηγητό, αλλά μόλις γύριζα σπίτι, ξάπλωνα στον καναπέ, άνοιγα ένα βιβλίο ή την τηλεόραση και δεν σηκωνόμουν παρά μόνο για τις βασικές λειτουργίες.

Τι τρέξιμο που κάναμε στο σχολείο, τι μήκος, τι παλίνδρομο (πρόκειται για κάτι πολύ εφιαλτικό), τι ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ. Μόνο με την κολύμβηση κάτι πήγε να γίνει, αλλά κατέληξε να είναι απλά ένα καλοκαιρινό χόμπι για να πλατσουρίζω με ασφάλεια στις καλοκαιρινές μου διακοπές και να κάνω βουτιές από τα βράχια.

Με λίγα λόγια, εγώ και η σωματική άσκηση ήμασταν τσακωμένοι από παλιά.  Προσπάθειες για να γίνουμε και πάλι «φίλοι» είχαν γίνει πολλές. Ήταν αυτές οι μηνιαίες εγγραφές στο γυμναστήριο, όπου ξεκινάς με φοβερή διάθεση και στόχο να αποκτήσεις σώμα μοντέλου που πήγαν μετά από 2-3 δοκιμές στα σκουπίδια, ήταν η διάθεση να δοκιμάσεις οποιοδήποτε νέο είδος γυμναστικής (hello African dance) και να κανονίζεις να πας γυμναστήριο μαζί με τις φίλες σου, γιατί έτσι θα περνάτε πιο ωραία. Όλα λάθος!

Εκεί κάπου στα 26 μου χρόνια, σε μία άσχημη ψυχολογική φάση της ζωής μου (ανεργία, απογοητεύσεις κλπ) το πήρα απόφαση. Γράφτηκα στο γυμναστήριο της γειτονιάς, εκείνο που πήγαινε η μαμά μου με τις φίλες της και ξεκίνησα να κάνω όποιο μάθημα είχε και δεν είχε στο πρόγραμμα. Οι κυρίες άνω των 40 ετών έγιναν «my gym buddies» και το γυμναστήριο έγινε ο μοναδικός τρόπος που είχα για να «αποσυμπιεστώ». Ήταν φτηνό, καθημερινό και ο πιο δημιουργικός τρόπος για να περάσω την μέρα μου. Μετά από έναν χρόνο στο γυμναστήριο ένιωθα αρκετά δυνατή να ξεκινήσω μία νέα πρόκληση.

Ευτυχώς στην γειτονιά μου άκουσα ότι άνοιξε ένα box crossfit. Τι είναι αυτό; Ούτε κι εγώ ήξερα τότε, γιατί 3 χρόνια πριν η «μόδα» του crossfit μόλις που ξεκινούσε. Το crossfit είναι ένα είδος άσκησης που συνδυάζει την cardio γυμναστική, με την ενόργανη και την άρση βαρών. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να τρέχεις χιλιόμετρα, να σηκώνεις βάρη και μετά να φέρνεις και μερικές τούμπες στους κρίκους. Θέλει αντοχή, δύναμη, ισορροπία και συγκέντρωση. Εύκολο πράγμα δεν είναι και το ανακάλυψα στην πορεία. Δεν είναι, όμως, και ακατόρθωτο και ,κυρίως, είναι για όλους!

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα για να γραφτώ και ρώτησα το παιδί στην ρεσεψιόν για περισσότερες πληροφορίες λέγοντάς του το εξής: «Μη με βλέπετε έτσι, είμαι δυνατή». Η απάντησή του ήταν αποστομωτική.

«Γιατί πώς σε βλέπω;», μου λέει το παιδί στην ρεσεψιόν. Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να συνειδητοποιήσω πόσο κόμπλεξ έκρυβε αυτή μου η δήλωση.

Ξεκίνησα με δειλά βήματα, αλλά σταθερά. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί στο Box μου συνάντησα ανθρώπους οι οποίοι δεν με έβλεπαν όπως έβλεπα εγώ τον εαυτό μου, αλλά διέκριναν ότι κι εγώ, όπως όλοι, είχα δυνατότητες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που λύγισα. Για έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινος με το ζόρι έβαζε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, το να βγει έξω να τρέξει και να προσπαθήσει να κάνει pull ups, burpees, push ups και μετά να κάνει και ένα overhead squat και μερικά deadlifts δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Lets have a great #crossfit season. New year, new goals, new bruises. #deadlifts are your friend

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης katerina nanopoulou (@bubbles_kat) στις Αύγ 29, 2015, 1:57πμ PDT

Αν πατήσει κανείς στο google την λέξη «crossfit» θα εμφανιστούν τρομακτικές ασκήσεις, από πολύ γυμνασμένους ανθρώπους. Η πραγματικότητα δεν είναι, ακριβώς, έτσι. Αυτό που έμαθα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είναι ότι όλοι έχουν δυνατά και αδύνατα σημεία και η εμφάνιση δεν έχει καθόλου να κάνει με την δύναμη ή της δυνατότητες. Έχω δει άντρες με φουσκωμένα μπράτσα να μην μπορούν να κάνουν μισό pull up και κοπέλες, κανονικές καθημερινές κοπέλες, να σηκώνουν περισσότερα- και με καλύτερη τεχνική- κιλά από άντρες. Για κάθε άσκηση, υπάρχει μία προάσκηση και για κάθε τι που δεν καταφέρνεις να κάνεις υπάρχει μία εναλλακτική.

Και πράγματι, δεν μπορούσα να κάνω όσα έκαναν όλοι στο τμήμα μου. Υπήρξαν φορές που ήμουν η χειρότερη στην τάξη και άλλες που ήμουν από τους καλύτερους. Το κυριότερο, όμως, ήταν πως όταν ένιωθα ότι θέλω να τα παρατήσω, όταν η ανάσα μου είχε σχεδόν κοπεί και τα πόδια μου έκαιγαν, τότε που ακόμα και η εσωτερική μου φωνή που μου έλεγε να συνεχίσω, είχε γίνει ψίθυρος, άκουγα τον προπονητή να φωνάζει «έλα, Κατερίνα, δεν σταματάμε». Και δεν σταματούσαμε.

Το Crossfit χρειάζεται καλούς καθηγητές, και θέλει τεχνική και προσοχή. Όταν έχεις να σηκώσεις πολλά κιλά, ακόμα και μία μικρή λάθος στάση στα γόνατα ή τη μέση, μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό. Πρέπει να μάθεις να ακούς, να παρατηρείς και να μην βιάζεσαι. Δεν ήμουν ποτέ μέρος μία αθλητικής ομάδας, αλλά το crossfit αν και ατομικό έχει πολλά ομαδικά στοιχεία. Έχει ομαδικά wod (workout) και πολλές ασκήσεις που γίνονται σε ζευγάρια. Ακόμα, κι αν το workout, όμως, δεν είναι ομαδικό, ο διπλανός σου πάντοτε θα προσπαθήσει να σου πει «έλα, πάμε! Μην σταματάς! Λίγο έμεινε!».

Η πρόοδος ήρθε και μέρα με τη μέρα ένιωθα τις επιδόσεις και το σώμα μου να αλλάζει. Δυσκολίες πάντα υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα (άτιμα double unders, κάποια στιγμή θα μπορώ να τα βγάλω συνεχόμενα). Το crossfit, και τα υπόλοιπα αθλήματα υποθέτω, έχουν να κάνουν με το πόσο προκαλείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να προσπαθείς να γίνεις σαν το διπλανό σου. Αυτό μπορεί να μη συμβεί ποτέ. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του ταξίδι, τη δική του πορεία και σημείο αφετηρίας, οπότε σημασία έχει να επικεντρώνεσαι στο πόσο καλύτερος μπορείς να γίνεις εσύ.

Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Άλλωστε, με τον εαυτό σου θα «αναγκαστείς» να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου, άρα γιατί να μην είναι ο καλύτερος που γίνεται;