Όταν όλα πάνε χάλια, έχεις δύο επιλογές: Είτε να κάτσεις κλεισμένος στο σπίτι, στον καναπέ σου και να σκέφτεσαι όλα όσα σου πάνε στραβά, είτε να σηκωθείς και να αρχίσεις να «κοπανιέσαι» σαν να μην υπάρχει αύριο. Όχι, τα προβλήματά σου δεν θα έχουν εξαφανιστεί δια μαγείας, αλλά εσύ θα νιώσεις σίγουρα καλύτερα!
Ήταν από εκείνες τις ημέρες. Εκείνες που γυρνάς σπίτι σκασμένος, νευριασμένος, μπουχτισμένος. Που σου φταίνε όλοι και όλα. Που μία αφορμή σε κάνει να σκέφτεσαι ολόκληρη την πορεία της ζωής σου, το που ήσουν, το που είσαι και το που θα σε βρει το μέλλον. Δηλαδή, μία κακή μέρα.
Γυρίζοντας σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν να βάλω τις πιτζάμες μου να κουκουλωθώ και να βλέπω σειρές μέχρι να με πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Έτσι, για να φύγει αυτή η μέρα από πάνω μου και να έρθει η επόμενη.
Μέσα στη μιζέρια μου αποφάσισα να ακυρώσω την βραδινή μου έξω για να δω την κολλητή μου που είχα καιρό να την δω και προσπαθούσα να αποφασίσω αν τελικά θα πάω crossfit ή θα πάρω την εύκολη οδό, αυτή του καναπέ. Αυτό που πάντοτε με παρακινεί όποτε θέλω να κάνω κοπάνα είναι ότι το δύσκολο κομμάτι είναι να δέσεις τα παπούτσια σου και να βγεις από το σπίτι, όπως και το γεγονός ότι δεν έχω μετανιώσει για καμία προπόνηση που έκανα. Κλισέ το ξέρω, αλλά τόσο αλήθεια.
Έδεσα κορδόνια και ξεκίνησα για το box. Ζέσταμα και ξεκινάμε το Wod. Εκεί δεν υπάρχει ούτε θυμός, ούτε άγχος, ούτε οι δυσκολίες της καθημερινότητας. Είσαι εσύ και το χρονόμετρο. Από το «3,2,1 πάμε!» που θα πει ο προπονητής μέχρι το «5,4,3,2,1, τέλος!» το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι έχεις να κάνεις ακόμα μία επανάληψη, να σπρώξεις το έλκηθρο λίγο πιο κάτω, να τινάξεις τα σχοινιά πιο δυνατά, να μην σταματήσεις, να συνεχίσεις. Είναι τα 45 εκείνα λεπτά που η αδρεναλίνη και οι ενδορφίνες αρχίζουν να κυριεύουν το σώμα σου και δεν είσαι πια αυτή που έχει δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά κάποια που είναι δυνατή, που αντέχει, που θα κάνει αυτή τη μία επανάληψη ακόμα, που θα κουραστεί, αλλά θα συνεχίσει και δεν θα σταματήσει μέχρι να ακούσει τη λέξη «τέλος».
Ύστερα από 1 ώρα γυμναστικής όλα είναι καλύτερα. Το σώμα μπορεί να είναι κουρασμένο, αλλά το μυαλό είναι καλύτερα από ποτέ. Το μυαλό είναι ένα όργανο που λειτουργεί βάσει της μάθησης και αυτό που μόλις του έδωσες να καταλάβει είναι ότι συνάντησε εμπόδια, αλλά τα ξεπέρασε.
Βγαίνω από την πόρτα ιδρωμένη, αλλά χαρούμενη. Όχι, αυτή δεν ήταν μία μέρα που πήγε χαμένη επειδή άφησα τα προβλήματα να με κρατήσουν πίσω, ήταν, απλά, μία μέρα που έκανα μία πολύ καλή προπόνηση!
