Γιατί φοβόμαστε την αποτυχία; Γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης; Ένα ταψί με αποτυχημένα brownies με έβαλαν σε σκέψεις.
Πριν από λίγο καιρό αποφάσισα να πάρω ένα ρίσκο στην κουζίνα και να δοκιμάσω να φτιάξω brownies με αβοκάντο. Το ξέρω, ακούγεται τρελή ιδέα, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί και να πετύχει. Έφτιαξα το μείγμα μου, το έβαλα στον φούρνο και καθόμουν από πάνω περιμένοντας να γίνει.
Μύριζε υπέροχα. Το άφησα να κρυώσει και μόλις το έκοψα, είδα ότι είχε μέσα την απόλυτη υφή. Αυτό το ωραίο σπογγώδες που έχουν τα brownies. Καθώς έβαζα ένα κομμάτι στο στόμα σκεφτόμουν: «μα, καλά τι έφτιαξες πάλι;;». Η έκπληξη, όμως, ήρθε όταν το κατάπια. Ήταν ό,τι χειρότερο έχω φτιάξει και δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο άσχημη ήταν η γεύση τους!
Πήρα το ταψί, όπως ήταν και το άδειασα στα σκουπίδια. Ήταν ξεκάθαρο ότι αυτά τα brownies ήταν αποτυχία.
Με αφορμή αυτό άρχισα να σκέφτομαι την έννοια της αποτυχίας. Γενικά, η αποτυχία είναι κάτι που όλοι φοβόμαστε. Κάποιοι την τρέμουμε, μάλιστα. Στο μυαλό μας, είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε αρκετά ικανοί ή ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ειδικά, αν από τη μικρή μας ηλικία αυτή η «ανικανότητα» ήταν ένα χαρακτηριστικό που μας είχαν προσάψει άλλοι, τότε μεγαλώνοντας, ο φόβος της γίνεται ακόμα πιο έντονος.
Μία ψυχολόγος μου είχε πει κάποτε: «Κανείς δεν γεννιέται ανίκανος, άχρηστος ή ανάξιος να αγαπηθεί». Όλα αυτά προκύπτουν όσο μεγαλώνουμε, ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες που έχουμε.
Το παράδοξο με τις αποτυχίες είναι το εξής. Τις περισσότερες φορές τις θεωρούμε ως απόδειξη ότι δεν είμαστε αρκετά ικανοί ή καλοί, αλλά δεν θεωρούμε ποτέ τις επιτυχίες ως απόδειξη ότι είμαστε ικανοί ή ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Τώρα το γιατί συμβαίνει αυτό είναι σύνθετο. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά και όχι στα θετικά και να παίρνουμε την ευθύνη μόνο για όσα δεν έχουν πάει καλά. Άλλωστε, αυτά είναι που μας πληγώνουν και γι’ αυτό μένουν και χαραγμένα στη μνήμη μας.
Για να νικήσεις τον φόβο της αποτυχίας, δεν υπάρχει άλλη λύση από το να προσπαθήσεις. Δεν θα τα καταφέρεις πάντα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο –στο λέω από τώρα- αλλά θα τα καταφέρεις περισσότερες φορές από όσες θα τα κατάφερνες αν δεν προσπαθούσες καθόλου! Και αυτό είναι το σημαντικό.
Κάθε αποτυχία δεν είναι τιμωρία, ούτε υπενθύμιση ότι είσαι άχρηστος. Είναι ένα μικρό μάθημα και μία ευκαιρία για να βρεις τρόπο να πετύχεις την επόμενη φορά. Ακόμα, όμως, κι αν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι καλύτερα να προσπαθήσεις και να αποτύχεις, παρά να μην προσπαθήσεις καθόλου.
Και το λέω εγώ, που αν κάτι έτρεμα σε αυτή τη ζωή είναι η αποτυχία, η οποία στο δικό μου μυαλό πάντα συνοδευόταν και από την κοροϊδία. Φόβος να βάλω περισσότερα κιλά στην μπάρα, φόβος να γραφτώ σε έναν αγώνα 5 χλμ, φόβος να δοκιμάσω μία καινούρια άσκηση στο κρόσφιτ και πολλά, πολλά ακόμα.
Αυτό που κατάλαβα όμως, είναι ότι όλοι αποτυγχάνουν. Όλοι έχουν αδυναμίες τις οποίες πρέπει να αναγνωρίζουν και να δουλεύουν πάνω σε αυτές. Όταν, όμως, φτάσει εκείνη η υπέροχη στιγμή που πετυχαίνεις κάτι μετά από 100 αποτυχημένες προσπάθειες, το συναίσθημα και η περηφάνια που νιώθεις δεν συγκρίνεται με καμία μικρή επιτυχία που ήρθε χωρίς κόπο!
