Όλοι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν. Και η δική μου αρχή έγινε μόλις από 5 χιλιόμετρα σε έναν αγώνα στη Σέριφο, στον οποίο γράφτηκα περισσότερο επειδή ήθελα να κάνω την εκδρομή και να δω τη Σέριφο, παρά να τρέξω.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως μερικά πράγματα είναι εύκολα για κάποιους, αλλά δύσκολα για άλλους. Για παράδειγμα, για εμένα να σηκώνω βάρη, να κάνω σκοινάκι, να προσπαθώ να κάνω τούμπες σε κρίκους και άλλα τέτοια είναι κάτι απολαυστικό. Δύσκολο, πολλές φορές, αλλά απολαυστικό. Το τρέξιμο από την άλλη, ήταν για εμένα πάντοτε ένα μελανό σημείο. Ακόμα και στο crossfit ήταν το κομμάτι που σιχαινόμουν περισσότερο και προσπαθούσα να αποφύγω. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι ποτέ κανείς δεν μου έμαθε πως πρέπει να τρέχω σωστά ή μπορεί να μου έχει μείνει τραύμα από το σχολείο που τρέχαμε ανώμαλο δρόμο και παλλίνδρομο (αν δεν ξέρετε τι εστί παλλίνδρομος μπορώ να σας πω ότι είναι κάτι φρικιαστικό!), αλλά μεγάλωσα σιχαίνοντας το τρέξιμο.
Πριν από 5 περίπου χρόνια είχα αποφασίσει ότι θα γραφτώ σε έναν αγώνα και θα τρέξω 5 χιλιόμετρα. Πριν ακόμα ξεκινήσω να κάνω γυμναστική. Πρέπει να σας πω ότι την πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο έτρεξα χωρίς υπερβολή 800 μέτρα και σταμάτησα. Αλλά ξαναπήγα και την επόμενη και έκανα λίγο παραπάνω. Κάθε φορά έκανα και λίγο παραπάνω. Το καλό με το τρέξιμο είναι ότι βλέπεις γρήγορα πρόοδο, ειδικά αν είσαι συνεπής. Το κακό είναι πως όση πρόοδο και να κάνεις το πρώτο χιλιόμετρο είναι πάντα βασανιστικό και δυσάρεστο!
Γράφτηκα λοιπόν στον αγώνα και έτρεξα, πρώτη μέρα αδιάθετη και έχοντας ράμματα στον κορμό μου από μία μικρή επέμβαση. Δεν πήγε τόσο καλά, αλλά τερμάτισα. Τον χρόνο μου δεν τον είδα ποτέ.
Παρ’ ολ’ αυτά το τρέξιμο συνεχίζε να μην μου είναι εύκολο. Μου λένε οι φίλοι μου «πώς γίνεται αυτό; Εσύ είσαι τόσο fit», αλλά θεωρώ δε έχει να κάνει με το πόσο γυμνασμένος είσαι ή με το πόσο μπορείς να σηκώνεις βάρη ή να κάνεις άλλα πράγματα. Το τρέξιμο, όπως και τόσα άλλα στη ζωή, έχουν να κάνουν με το μυαλό. Αυτό είναι που πρέπει να νικήσεις. Το σώμα πάντα βρίσκει τρόπο να ακολουθήσει και να προσαρμοστεί. Ειδικά όταν μιλάμε για τα 5 χιλιόμετρα. Είναι το μυαλό μου που μόλις ξεκινάω μου φωνάζει «δεν θα τα καταφέρεις!» και είναι το μυαλό μου αυτό που πρέπει πρώτα να «γυμνάσω».
Έχοντας τσεκάρει τον αγώνα από τη λίστα μου δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με το τρέξιμο. Στο crossfit μόνο, όταν το απαιτούσε το wod, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να τρέξω ξανά 5 χλμ. Μέχρι τώρα.
Γιατί τα πράγματα ήρθαν έτσι που αποφάσισα να γραφτώ στον αγώνα Serifos Sunset Run, έτσι για την παρέα, επειδή είπαμε να κάνουμε μια μικρή εκδρομή και επειδή στην Σέριφο δεν είχα πάει ποτέ.
Βρέθηκα, λοιπόν, ένα ωραίο απόγευμα στην Σέριφο, και πάλι πρώτη μέρα αδιάθετη με χάπια για να αντιμετωπίσω τον πόνο, να τρέχω 5 χλμ και ο αγώνας αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να πω στο μυαλό μου «για ηρέμησε λιγάκι». Φυσικά είχα άγχος, φυσικά και είχα τον φόβο της αποτυχίας, φυσικά και σκεφτόμουν «πώς θα πω μετά σε όλο αυτόν τον κόσμο ότι δεν μπορώ να τρέξω 5χλμ;;;». Τη ζωή μας, όμως την ζούμε εμείς με τον εαυτό μας και όχι με τον κόσμο γύρω μας και ήταν η στιγμή να σωπάσω αυτή τη φωνή στο μυαλό μου. Άκουσα την εκκίνηση, έβαλα τα ακουστικά μου και έβλεπα όλους εκείνους που με περνούσαν και σκεφτόμουν: «τώρα τρέχεις μόνη σου, με τον ρυθμό σου, μη δίνεις σημασία σε κανέναν». Πήρα ανηφόρες, κατηφόρες, τσούκου τσούκου, αργά, αλλά σταθερά και σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να σταματήσω. Κάποιοι με πέρασαν αρκετά, άλλους τους άφησα πίσω και κάποιοι που με πέρασαν στην αρχή τελικά βρέθηκαν πιο πίσω από εμένα. Τριάντα οκτώ λεπτά αργότερα, πέρασα τον τερματισμό τόσο χαρούμενη και «γεμάτη» που τα είχα καταφέρει, που ένιωσα λες και είχα τερματίσει Μαραθώνιο.
Ένα πράγμα που μου έλεγε συνέχεια ένας από τους προπονητές μου στο Crossfit είναι: «Δούλεψε τις αδυναμίες σου». Και αυτό ισχύει σε όλα. Όσο τρέχεις, όσο προσπαθείς πράγματα που πιστεύεις ότι δεν θα καταφέρεις, όσο πεισμώνεις και επιμένεις, τόσο αυτές οι φωνούλες γίνονται ψίθυροι και το μόνο που ακούς είναι τη δική σου φωνή να σου λέει: «Είσαι φανταστική!»
Και δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να μην το πιστέψω!
