Και να, λοιπόν, που πέρασαν οι πρώτες 40 μέρες από τη στιγμή που έγινα μητέρα.
Οι πρώτες 40 μέρες που ένιωθα ότι δεν θα περάσουν ποτέ. Οι πρώτες 40 μέρες που ήταν γεμάτες με τόσα φοβερά, αλλά και δύσκολα γεγονότα, συναισθήματα και καταστάσεις.
Τον πρώτο καιρό, όταν κάποιος μου έλεγε “μετά τις 40 μέρες θα γίνει πιο εύκολο” σκεφτόμουν ότι δεν θα αντέξω τόσο. Οι 40 μέρες μου έμοιαζαν τόσο μακρινές. Σαν κάτι που όσο και να άπλωνα το χέρι μου, δεν μπορούσα με τίποτα να φτάσω. Ούτε καν να αγγίξω και με τις άκρες των δαχτύλων μου. Να, όμως, που πέρασαν- γιατί εννοείται θα περνούσαν- και σκέφτηκα να τις αποτυπώσω στο “χαρτί” και να τις μοιραστώ μαζί σας.
Η πρώτη βδομάδα
Η πρώτη εβδομάδα είναι, ακόμα και σήμερα, θολή. Για όποιον με γνωρίζει πρώτη φορά, να πω ότι στο μαιευτήριο κόλλησα ένα βακτήριο, με αποτέλεσμα την πρώτη εβδομάδα που γυρίσαμε σπίτι να έχω φριχτές διάρροιες, οι οποίες δεν με άφηναν να φάω τίποτα (με το ζόρι έπινα νερό). Βάλε στην εξίσωση τις ορμόνες, την αϋπνία, τον θηλασμό, τις ματωμένες θηλές, τον πόνο από τον τοκετό και την κούραση και έχεις μία μητέρα ράκος που κλαίει από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί δεν αντέχει, έχει ενοχές που δεν αντέχει και ξανακλαίει επειδή έχει ενοχές. Ήμουν χλωμή, με μαύρους κύκλους, πονούσα παντού και είχα αρχίσει να ζαλίζομαι αφού δεν κατανάλωνα τροφή. Αυτή ήταν η πρώτη εβδομάδα μητρότητας, μέχρι να βρούμε τι ακριβώς έχω και να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από την επιστροφή από το μαιευτήριο ήταν η πρώτη φορά που μπήκα να κάνω μπάνιο και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πλέον έγκυος. Έπιασα την κοιλιά μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς που αποχαιρετούσα την περίοδο της εγκυμοσύνης, που δεν θα ένιωθα ξανά κλωτσιές και δεν θα είχα πλέον την προσμονή του τοκετού. Ένιωθα ότι μέχρι τότε, είχα ένα ξεχωριστό δέσιμο με το μωρό, το οποίο δεν υπήρχε πλέον και έπρεπε να το δημιουργήσω ξανά. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι ορμόνες, αλλά ένιωθα την ανάγκη να “θρηνήσω” την προηγούμενη φάση της ζωής μου και να αποδεχτώ τη νέα πραγματικότητα.
Ύπνος, τάισμα και απόγνωση
Μόλις οι διάρροιες έφυγαν από τη μέση, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ελάχιστα πιο εύκολα. Ο Φώτης επέστρεψε στη δουλειά του, οπότε έμεινα μόνη στο σπίτι, αλλά ερχόταν η μητέρα μου κάθε μέρα για παρέα και βοήθεια και είχα αρχίσει ήδη να βρίσκω τα πατήματά μου ως μητέρα και να αποκτώ αυτοπεποίθηση. Νόμιζα ότι είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι χρειάζεται το παιδί μου, αλλά και ότι είχα τον τρόπο να τον ηρεμώ. Όλα αυτά, μέχρι την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να κλαίει και δεν σταματούσε ακόμα κι αν είχα χρησιμοποιήσει όλα τα “κόλπα” που μέχρι τότε έπιαναν! Τότε κατάλαβα το εξής: Τα μωρά αποκτούν ανοχή σε όλα τα κόλπα που νομίζεις ότι βρίσκεις. Από εκεί που ένα απλό κούνημα αρκούσε για να νανουριστεί, καταλήγεις να πρέπει είσαι όρθια, κάνοντας καθίσματα, κουνώντας ρυθμικά το μωρό σε ρυθμό χιπ χοπ και τραγουδώντας του όπερα προκειμένου να κλείσει λίγο τα βλέφαρά του.
Και μόλις κοιμηθεί και νιώθεις λες και έχεις βάλει γκολ στο 90᾽, γιατί υπάρχει μια ικανοποίηση όταν τα καταφέρνεις, τον ακουμπάς στο λίκνο και ξεκινάει να κλαίει λες και πρόκειται να τον δώσεις για υιοθεσία.
Το συμπέρασμα είναι ένα: τα μωρά ακούνε και μυρίζονται τον φόβο. Θα σε αφήσουν να κάνεις δουλειές σπιτιού, αλλά μόλις κάτσεις στον καναπέ θα ξυπνήσουν. Θα σε αφήσουν να ετοιμάσεις το μεσημεριανό σου πιάτο και μόλις φας τις πρώτες μπουκιές θα αρχίσουν να κλαίνε. Θα σε αφήσουν να κοιμηθείς 7 με 10 λεπτά, ίσα να αρχίσεις να ελπίζεις ότι θα κλείσεις μισάωρο και μόλις σκεφτείς “θα καταφέρω να κοιμηθώ”, τσουπ ξυπνάνε!
Ποια είναι η τραγική ειρωνεία; Όποτε θέλεις να κοιμηθεί το μωρό και να παραμείνει κοιμισμένο, δεν συμβαίνει ποτέ. Όταν, όμως, θέλεις να το ξυπνήσεις για να φάει (επειδή δεν παίρνει βάρος για παράδειγμα και δεν πρέπει να περνάει μεγάλο διάστημα από το ένα τάισμα στο άλλο) δεν ξυπνάει με τίποτα! Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που έπρεπε να τον ξυπνάμε για να φάει. Τι τον γδύναμε, τι του βάζαμε νερό στο κούτελο, τι του πείραζα τα μπουτάκια, τίποτα! Ένα βράδυ μέσα στην απελπισία τον είχα βάλει κάτω από μια λάμπα ανάκρισης μπας και ξυπνήσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα! Και το καλύτερο; Αν τύχει καμιά φορά και κοιμηθεί παραπάνω από όσο συνήθως αρχίζεις να ανησυχείς ότι κάτι άσχημο συμβαίνει…
Και κάπως έτσι οι μέρες περνούσαν. Καθώς κάθε μέρα έφτανε στο τέλος της και σκεφτόμουν ότι τα κατάφερα και σήμερα ή ήμουν απλά χαρούμενη που τελείωσε μία δύσκολη μέρα, ήξερα ότι την επόμενη φτου κι απ´ την αρχή. Και ήταν λες και ζούσα τη μέρα της μαρμότας!
Φυσικά, όλα τα παραπάνω με οδήγησαν στην απόγνωση και την απελπισία πάρα μα πάρα πολλές φορές. Είναι πραγματικά φοβερό ότι τη μία στιγμή μπορεί να κρατούσα το μωρό που έκλαιγε υστερικά και ήθελα απλά να το δώσω στον πρώτο άνθρωπο που θα έβλεπα μπροστά μου και να κλειστώ στο μπάνιο για να μείνω μόνη και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θαύμαζα τις γλυκούλικες πατούσες και τα αφράτα του μπουτάκια.
Σαράντα μέρες και προχωράμε!
Οι 40 μέρες είναι όντως κομβικό σημείο. Δεν ξέρω πώς ακριβώς το έχουν υπολογίσει, αλλά βλέπεις διαφορά. Μπορεί το μωρό να συνηθίζει ή εσύ να γίνεσαι καλύτερος και να σου φαίνεται πιο εύκολο, αλλά στις 40 μέρες αρχίζεις να βλέπεις φως στο τούνελ! Αρχίζεις να βλέπεις ότι η ζωή σου, δεν θα είναι όπως πριν, αλλά θα είναι μια καλή αλλά διαφορετική ζωή με νέα δεδομένα. Και οι άνθρωποι είμαστε προσαρμοστικά όντα που καταφέρνουμε να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Τόσο οι μαμάδες, όσο και το ζευγάρι!
Ο Φώτης λέει ότι γονιός σημαίνει να μπορείς να κάθεσαι σε μία άβολη στάση για πολλή ώρα, χωρίς να κουνηθείς για να μην ξεβολέψεις το μωρό. Τεράστια αλήθεια! Πέρα από την πλάκα όμως, το να είσαι γονιός δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται χρόνος προσαρμογής. Χρειάζεται να μην είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας. Χρειάζεται να μην φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια. Χρειάζεται να μπορούμε να παραδεχτούμε πότε δεν αντέχουμε άλλο. Χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι είναι φυσιολογικό να μην αντέχουμε άλλο. Χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι δεν θα ελέγχουμε πάντοτε τα πάντα. Χρειάζονται σίγουρα παραπάνω από 40 μέρες, αλλά οι 40 αυτές μέρες είναι μια καλή αρχή. Και μόλις τις ξεπεράσεις, νιώθεις σαν να τερμάτισες υπερμαραθώνιο! Και γι᾽αυτό (και για πολλά ακόμα) σου αξίζει ένα πατ πατ στην πλάτη!
