Η δική μου ιστορία θηλασμού

“Θηλάζεις αποκλειστικά;”, με ρώτησε μία κοπέλα στο Instagram και στην αρχή σκέφτηκα να προσπεράσω την ερώτηση και να μην απαντήσω. Λίγη ώρα αργότερα, όμως, αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος για να απενοχοποιήσω την επιλογή μου για μεικτή σίτιση ήταν να το παραδεχτώ δημόσια.

Και αυτή ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το κέιμενο, το οποίο δεν σας κρύβω ότι δυσκολεύομαι να το γράψω. Και ο λόγος είναι ότι δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε σε εμένα, ούτε και στον κόσμο ότι δεν κατάφερα να κάνω αυτό που πάντα μέσα μου πίστευα ότι πρέπει να κάνω ως μητέρα, να θηλάσω αποκλειστικά!

Για ποιο λόγο, όμως, ο θηλασμός (ή ο μη θηλασμός) πρέπει να κουβαλάει τόσο βάρος και ενοχή;

Θα ξεκινήσω λέγοντας το εξής. Το μητρικό γάλα είναι η καλύτερη τροφή που μπορεί να δώσει μια μαμά στο παιδί της. Αυτό, μέχρι και σήμερα, το θεωρώ αδιαμφισβήτητο και σημαντικό να το έχει κάθε μητέρα στο μυαλό της πριν κάνει τις επιλογές της. Και η επιλογή πρέπει να είναι συνειδητή, έχοντας όλα τα δεδομένα.

Έχοντας αυτό στο νου, θα πω ότι η παρακάτω εμπειρία είναι η δική μου και δεν έχει κανένα σκοπό ούτε να κρίνει, ούτε να κατακρίνει, ούτε να κουνήσει το δάχτυλο σε κανέναν. Αποτελεί το προσωπικό μου ταξίδι και οι επιλογές μου είναι αυτές που θεωρώ εγώ ότι είναι οι καλύτερες για την οικογένεια μου.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και η αρχή του θηλασμού για εμένα ήταν πριν καν γεννήσω. Ήμουν τόσο αποφασισμένη ότι θα θηλάσω που είχα ήδη κανονίσει ραντεβού με σύμβουλο θηλασμού όσο ήμουν έγκυος. Η σύμβουλος ήρθε στο σπίτι, μιλήσαμε σχεδόν 3 ώρες, μου έδειξε τα πάντα χρησιμοποιώντας μία κούκλα και εγώ σημείωσα τα πάντα στο τετραδιάκι μου ώστε να είμαι πανέτοιμη! Όταν έφυγε ένιωθα σίγουρη για τον θηλασμό!

Οι πρώτες μέρες

Όταν γέννησα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Ακολουθώντας τις οδηγίες της συμβούλου, έβαλα το μωρό στο στήθος αμέσως μετά τον τοκετό. Ήπιε το πρωτόγαλα και κάναμε ευτυχισμένοι skin to skin. Μα πόσο εύκολα ήταν όλα! Ήμουν τόσο τυχερή που το δικό μου το παιδί κατάφερε κατευθείαν να θηλάσει; Πόσα λίγα ήξερα…

Την επόμενη μέρα, προσπαθώ πάλι να βάλω το παιδί στο στήθος, τίποτα. Η κούκλα με την οποία είχα προβάρει στο “μάθημα” όλες τις στάσεις θηλασμού ήταν πολύ συνεργάσιμη, αλλά το δικό μου παιδί όχι και τόσο! Ζητούσα συνεχώς βοήθεια από τις μαίες στο μαιευτήριο οι οποίες μου έπιαναν το στήθος και το κεφάλι του μωρού, το κολλούσαν πάνω και με άφηναν εκεί, χωρίς να μπορώ καν να αλλάξω στήθος. Δεν μπορούσαν καν να καταλάβω αν το μωρό τρώει. Μέσα σε 1,5 μέρα όχι μόνο είχαν ματώσει οι θηλές μου, αλλά είχα γεμίσει και τεράστια αιματώματα. Το καλύτερο; Όποτε με έβλεπαν οι μαίες, γούρλωναν τα μάτια και μου έλεγαν: “Μα καλά πώς το κατάφερες να το κάνεις αυτό;”, λες και έφταιγα ή θα έπρεπε να ξέρω.

Από κει ξεκίνησε η παράνοια. Μία μαία μας είπε να βάλουμε μια φαρμακευτική κρέμα (με κορτιζόνη) στο στήθος και όταν την ρώτησα αν κάνει να την βάλω και να θηλάσει μετά το μωρό, μου είπε ότι αν δεν την βάλω δεν θα καταφέρω γενικά να θηλάσω οπότε ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

(Την κρέμα την πήραμε και δεν την έβαλα).

Μία άλλη μαία μου είπε να βάλω θηλές σιλικόνης, η σύμβουλος θηλασμού, όμως, δεν συμφωνούσε.

Μία άλλη μαία μας είπε να πάρουμε λάχανα και να τα βάλω στο στήθος.

Γενικά ό,τι μας έλεγαν το κάναμε, γιατί δεν ξέραμε τι να κάνουμε!

Με τα πολλά βγαίνω από το μαιευτήριο, ένα κουρέλι. Με στήθος κατεστραμμένο, με ράμματα, γιατί ο μικρός είχε διπλή περίδεση και χρειάστηκε λίγη προσπάθεια παραπάνω για να βγει, και έχοντας τσιμπήσει ένα βακτήριο που μου προκαλούσε διάρροια και το βρήκαμε 1 βδομάδα αφού είχα βγει.

Στο σπίτι τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, όπως νομίζω δεν είναι και για καμία νέα μαμά. Δεν μπορούσα να βρω τον τρόπο να θηλάσω. Πονούσα. Και ταυτόχρονα έτρεχα κάθε μισή ώρα στην τουαλέτα, οπότε δεν μπορούσα να φάω και τίποτα. Και όταν λέω τίποτα, εννοώ απολύτως τίποτα! Σχεδόν για μία βδομάδα και μέχρι να βρούμε τι έχω, ζούσα με ελάχιστη σούπα, λίγο ζωμό και κομματάκια από κρέας. Λίγο πριν βρούμε το βακτήριο, είχε έρθει η μητέρα μου σπίτι και ήταν έτοιμη να καλέσει ασθενοφόρο να έρθει να με πάρει. Ήμουν χλωμή, δεν μπορούσα να περπατήσω από τα ράμματα, ούτε να σταθώ όρθια, ήμουν νηστική και έκλαιγα από το πρωί ως το βράδυ. Ένα κινούμενο ζόμπι που επέμενε ότι θα θηλάσει!

Η φόρμουλα

Η πρώτη φορά που η παιδίατρος μας είπε τη λέξη “φόρμουλα” γούρλωσα τα μάτια μου και ψέλλισα “όχι, όχι, όχι”. Το δικό μου το παιδί θα έτρωγε φόρμουλα; Με τίποτα! Θα τα κατάφερνα με κάθε κόστος. Όταν μερικές μέρες αργότερα, ξαναζυγίσαμε το μωρό και είχε χάσει περισσότερο βάρος από εκείνο που θα έπρεπε άρχισα να νιώθω επιπλέον τύψεις ότι κάτι κάνω λάθος. Ένιωθα ότι το σώμα μου με έχει προδώσει, όπως και ότι εγώ είχα απογοητεύσει ήδη το μωρό μου ως μητέρα. Τελικά, αποφασίσαμε να δώσουμε και φόρμουλα. Είχα ήδη βάλει τις θηλές σιλικόνης, αφού ήταν ο μόνος τρόπος για τον μικρό να πιει μητρικό γάλα. Η σύμβουλος θηλασμού μου είχε πει να περιμένω και να μην κάνω ακόμα άντληση (ακόμα σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να την είχα ακούσει).

Με τα πολλά κατέληξα να κάνω μεικτή σίτιση με έμφαση στο μητρικό. Εντωμεταξύ ο μικρός είχε αποκτήσει αποστροφή στο στήθος και όποτε τον έβαζα έκλαιγε υστερικά και αρνείτο να θηλάσει. Έκλαιγα κι εγώ μαζί του κάθε φορά. Σε κάθε τάισμα. Προσπαθούσαμε με την παιδίατρο, αλλά μάταια. Τελικά, γύρω στους δύο μήνες αποφάσισα να πάρω θήλαστρο.

Μεικτή σίτιση με άντληση.

Ένιωσα ότι απελευθερωθήκαμε και οι δύο. Πλέον το φαγητό δεν ήταν μία αγχώδης διαδικασία για κανέναν από τους δυο μας. Ο μικρός έπαιρνε βάρος κανονικά, κι εγώ απολάμβανα επιτέλους τη διαδικασία του ταΐσματος, που έτρεμα μέχρι τότε. Και κάπως έτσι, βρήκαμε τη σίτιση που λειτουργεί καλύτερα για την οικογένειά μας.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες θηλασμού. Οι περισσότερες που ακούμε έχουν να κάνουν με γυναίκες που δεν μπορούσαν να θηλάσουν και τελικά τα κατάφεραν και θήλαζαν αποκλειστικά για χρόνια. Υπάρχουν, όμως, και ιστορίες σαν την δική μου. Ίσως πιο ρεαλιστικές που δεν ακούγονται τόσο. Ιστορίες που σου δείχνουν ότι δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο. Εγώ είχα στο μυαλό μου ότι αν δεν θηλάσεις αποκλειστικά, έχεις αποτύχει και η φόρμουλα είναι κάτι σαν τιμωρία και συνεχής υπενθύμιση ότι δεν τα κατάφερες. Υπάρχει μία μέση οδός, την οποία μπορείς να επιλέξεις ή τα πράγματα να έρθουν έτσι που να είναι η καλύτερη λύση για την οικογένειά σου.

Ακούω συχνά ότι δεν κατάφερε μία γυναίκα να θηλάσει γιατί δεν είχε γνώσεις ή δεν είχε υποστήριξη από το περιβάλλον της. Προσωπικά, είχα διαβάσει, είχα σύμβουλο θηλασμού και είχα αμέριστη υποστήριξη από το περιβάλλον μου. Θα μπορούσα να είχα προσπαθήσει παραπάνω; Ίσως. Αλλά δεν ξέρω με τι ψυχολογικό και σωματικό κόστος. Δεν το έκανα και ως μητέρα και γυναίκα δεν νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ γι᾽ αυτό.

Μία μαμά μου είχε στείλει κάποια στιγμή ένα μήνυμα στο ίνσταγκραμ και μου έγραφε ότι δυσκολεύτηκε πολύ να θηλάσει, αλλά επέμεινε τόσο που τελικά τα κατάφερε και θήλασε αποκλειστικά για 7 μήνες. Και συμπλήρωσε, ότι από εκείνους τους μήνες δεν έχει ούτε μία φωτογραφία που να χαμογελάνε.

Θα κλείσω, λοιπόν, λέγοντας το εξής. Το μητρικό γάλα θεωρώ ότι είναι η καλύτερη τροφή που μπορεί να δώσει μία μαμά στο παιδί της. Ένα ευτυχισμένο και υγιές περιβάλλον, που δεν κουβαλά πίεση και ενοχές, όμως, είναι ακόμα καλύτερο!

Μπράβο στις μαμάδες που θηλάζουν αποκλειστικά.

Μπράβο στις μαμάδες που κάνουν μεικτή σίτιση.

Μπράβο στις μαμάδες που δίνουν φόρμουλα.

Μπράβο στις μαμάδες που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους.

Είναι όλες ηρωίδες!