Υπάρχουν οι άνθρωποι που καταφέρνουν να τηρούν το πρόγραμμα της γυμναστικής τους πιστά και υπάρχουν και εκείνοι που χρειάζεται να το προσπαθήσουν και να πιέσουν τον εαυτό τους για να το κάνουν. Ε, λοιπόν, εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Ειδικά στην αρχή, ήταν για εμένα μία απόφαση το να βάλω τα αθλητικά μου, να δέσω τα κορδόνια μου και να βγω από το σπίτι για να πάω για crossfit. Φυσικά, ποτέ δεν μετάνιωσα που κατάφερα να σηκωθώ από τον καναπέ για να πάω γυμναστική, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη ώρα. Το θέμα είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια που η σωματική μου άσκηση είναι σημαντικό μέρος της ζωής μου, έχουν υπάρξει περίοδοι που νιώθω ότι έχω χάσει το κίνητρό μου και αυτό που κατάλαβα είναι ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Όταν ξεκίνησε το «ταξίδι» μου με την γυμναστική και την διατροφή ήμουν άνεργη. Είχα την πολυτέλεια –αφού δεν είχα και κάτι άλλο να κάνω- να πηγαίνω crossfit 5 με 6 φορές την εβδομάδα. Και το έκανα. Τις καθημερινές επέλεγα την ώρα 5-6 το απόγευμα που ήταν πιο ήσυχα και είχε λίγο κόσμο. Την συγκεκριμένη ώρα, είχε δημιουργηθεί και ένα ωραίο τμήμα, οπότε μου είχε γίνει ρουτίνα. Όταν έπιασα δουλειά ήταν αδύνατο να συνεχίσω να τηρώ αυτό το ωράριο. Έπρεπε να αποχαιρετήσω το αγαπημένο τμήμα και την πιο ήσυχη ώρα της ημέρας και να αρχίσω να πηγαίνω αργά το απόγευμα. Περισσότερος κόσμος, εγώ μετά την δουλειά κουρασμένη, γενικά όχι όπως το είχα συνηθίσει.
Ταυτόχρονα, οι αντοχές μου δεν ήταν ίδιες με αυτές που είχα όταν ήμουν άνεργη, κάτι το οποίο σήμαινε ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω πλέον 5 φορές την εβδομάδα. Οι άνθρωποι δεν είμαστε συνηθισμένοι στις αλλαγές. Δεν μας αρέσει όταν κάποιος ή κάτι χαλάει τη ρουτίνα μας. Έτσι κι εγώ, έκανα μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσω τις 5 φορές την εβδομάδα, χωρίς καμία απολύτως επιτυχία με αποτέλεσμα να κάνω το ακόμα πιο λογικό πράγμα. Να σταματήσω τελείως!
Το κίνητρό μου είχε πετάξει από το παράθυρο και εγώ είχα ακολουθήσει την κλασική λογική «αφού δεν μπορώ να πιάσω τον στόχο μου, θα το ακυρώσω εντελώς», αντί του πιο λειτουργικού τρόπου σκέψης που θα ήταν να αναδιαμορφώσω το εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα.
Μου πήρε περίπου έναν μήνα να το καταλάβω και να καταλήξω στο να θέσω έναν πιο ρεαλιστικό στόχο για το εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα που ήταν 3 φορές την εβδομάδα crossfit και τα ΣΚ οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που θα με σήκωνε από τον καναπέ μου.
Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, αυτή δεν ήταν η μόνη φορά που έχασα το κίνητρό μου. Έχουν υπάρξει κάποια μικρά διαστήματα που ένιωθα ότι το σώμα μου δεν έχει αντοχή και το μυαλό μου είναι τόσο κουρασμένο που δεν μπορεί καν να σκεφτεί πως γίνονται τα push ups. Σε κάθε τέτοιο μικρό διάστημα επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει ένα διάλειμμα. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς να αγχώνομαι ότι θα γίνω ο οκνηρός άνθρωπος που ήμουν παλιά. Σκεφτόμουν ότι για να νιώθει έτσι το σώμα και το μυαλό μου θα έχει ανάγκη για ξεκούραση και μου την χάριζα απλόχερα. Το περίεργο ξέρετε ποιο ήταν; Ότι κάθε φορά που έδινα στον εαυτό μου το περιθώριο να ξεκουραστεί, δεν μου έπαιρνε ποτέ πάνω από μία εβδομάδα για να αρχίσω να αναζητώ και πάλι την υπέροχη αίσθηση που έχεις μετά τη γυμναστική. Μόλις έβγαζα από πάνω μου το άγχος και τις ενοχές, ήθελα να επιστρέψω όσο πιο γρήγορα μπορούσα στις μπάρες, τους κρίκους, το τρέξιμο (που δεν συμπαθώ καθόλου), ακόμα και τα burpees!
Πλέον, δεν αφήνω τον εαυτό μου να γεμίζει με τύψεις, ούτε φοβάμαι ότι θα επιστρέψω στις παλιές, «κακές» συνήθειες. Τελικά, όταν αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις με ψυχραιμία και με έναν τρόπο σκέψης που είναι λειτουργικός και σε βοηθά να πας ένα βήμα παραπέρα και όχι δύο βήματα πίσω και να μείνεις στάσιμος, δεν μπορεί παρά να βγεις κερδισμένος.
