Πάντα είχα στο μυαλό μου την σκέψη «δεν θα τα καταφέρω», η οποία με κρατούσε δέσμια από το να τολμώ να κάνω καινούρια πράγματα. Δεν ήταν παρά όταν απέκτησα λίγη πίστη στον εαυτό μου, που κατάλαβα πόσα πολλά μπορώ να καταφέρω, αν το προσπαθήσω. Και το έκανα!
Οι άνθρωποι έχουμε ένα χαρακτηριστικό. Δεν μας αρέσουν οι αλλαγές. Αυτό σημαίνει πως οτιδήποτε πάει να μας μετακινήσει έστω και ένα εκατοστό από την θέση μας, θα έχουμε την έμφυτη τάση να το απωθήσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που οποιαδήποτε νέα κατάσταση μας τρομάζει και μας δημιουργεί άγχος.
Αυτό το άγχος και την ανησυχία ένιωθα κι εγώ και μόνο στην σκέψη ότι θα δοκιμάσω κάτι καινούριο ή θα κάνω κάτι μόνη μου. Τον πρώτο καιρό στο crossfit πήγαινα αγκαζέ με τον αδερφό μου. Παρότι δεν ανταλλάσσαμε ούτε μισή κουβέντα κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ούτε πηγαίναμε με τους ίδιους ρυθμούς, η παρουσία του με έκανε να αισθάνομαι ασφάλεια.
Μου πήρε καιρό για να βγω από την ζώνη της ασφάλειάς μου (το comfort zone που λένε και στο χωριό μου) και να αρχίσω να γίνομαι πιο ανεξάρτητη.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα, μόλις έκοψα τον ομφάλιο λώρο και ένιωσα πιο δυνατή, καταφέρνοντας κάθε φορά και κάτι μικρό, αποφάσισα ότι από εδώ και πέρα θα φροντίσω να κάνω πράγματα που με τρομάζουν, που με φοβίζουν. Δηλαδή να κάνω νέα πράγματα που δεν θα έκανα στο παρελθόν. Το θέμα όταν δοκιμάζεις καινούρια πράγματα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις ή αν θα είσαι καλός σε αυτά. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν θα μάθεις ποτέ τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις μέχρι να το δοκιμάσεις και μάλλον θα πιστεύεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Αυτό δεν είναι πάντα αλήθεια!
Έχοντας αυτό στο μυαλό μου κατάφερα:
- Να κάνω πεζοπορία στο Πήλιο, από την Τσαγκαράδα μέχρι την Νταμούχαρη και πάλι πάνω (για όποιον γνωρίζει το πανέμορφο Πήλιο).
- Να σκαρφαλώσω σε βράχους και να κάνω βουτιές από ψηλά, κάτι το οποίο φοβόμουν επειδή μικρή είχα γλιστρήσει στα βράχια και είχα σκίσει τα γόνατά μου.
- Να γραφτώ και να τρέξω έναν αγώνα 5χλμ (το τρέξιμο το μισώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, από τότε που στο σχολείο μας ανάγκαζαν να τρέχουμε κάθε χρόνο ανώμαλο δρόμο).
- Να πάω για αναρρίχηση σε τοίχο με σκοπό να νικήσω την υψοφοβία μου. Να σημειωθεί πως όταν έφτασα στην μέση του τοίχου, άρχισα να φωνάζω ότι θέλω να κατέβω, μέχρι που ο δάσκαλος μου είπε ότι ο μόνος τρόπος είναι να αφήσω τα χέρια και τα πόδια μου και να μείνω μετέωρη μέχρι να με τραβήξουν κάτω. Αφού χλώμιασα και πάγωσα, είπα «μια ψυχή που είναι να βγει» και αφέθηκαν. Μαντέψτε; Δεν έπαθα τίποτα. Αυτό ήταν! Σκαρφάλωσα σε όλους τους τοίχους.
- Να ανέβω και πάλι σε ποδήλατο. Ήμουν δεινή ποδηλάτισσα ως παιδί, μέχρι που έσπασα το πόδι μου με το ποδήλατο και από τότε δεν είχα ανέβει ξανά.
Δεν το ξεχνάς. Είναι σαν το ποδήλατο.
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης katerina nanopoulou (@bubbles_kat) στις
- Να δοκιμάσω να κάνω σερφ στην Τήνο με τις φίλες μου. Όχι με μεγάλη επιτυχία, πρέπει να το ομολογήσω, αλλά σίγουρα περάσαμε καλά.
- Να εξερευνήσω μονοπάτια σε διακοπές και να συναντήσω απίστευτα τοπία, καταρράκτες και πολλές ομορφιές που κρύβει η Ελλάδα.
- Να δοκιμάσω να κάνω μπαλέτο. ΝΑΙ ΜΠΑΛΕΤΟ. Τη μία μέρα crossfit με βάρη και την επόμενη κολάν και ίσια πλάτη. (Εντάξει, υπέροχο το μπαλέτο, αλλά δεν είναι για εμένα).
Κάπως έτσι, βρέθηκα να κατεβαίνω και το Φαράγγι της Σαμαριάς! Κάτι που πριν από 4-5 χρόνια δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να πάρω απόφαση για να κάνω. Κι όμως, τα κατάφερα και η ικανοποίηση ήταν πολύ μεγάλη. Σιγά σιγά, με την επιγονατίδα μου, με την φοβία μου μη γλιστρήσω στο πρώτο κατηφορικό κομμάτι, με το άγχος μου να πηδάω πάνω σε πέτρας για να διασχίσω ένα ρυάκι, αλλά με πολύ πείσμα ότι να τα καταφέρω. Και το έκανα!
Στη μνήμη του Νικόλα (Λου).
You will never be forgotten.
