Μπορεί τα τελευταία 3 χρόνια να μένω μακριά από τις επεξεργασμένες τροφές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω ενδώσει σε μπέργκερ. Και είναι ο καλύτερος τρόπος για να με βοηθήσει να συνεχίσω την διατροφή μου!
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ακολουθείς μία διατροφή, στην οποία δεν τρως αλεύρι, ζάχαρη, γαλακτοκομικά και επεξεργασμένες τροφές. Αν, όμως, σου έχει γίνει τρόπος ζωής, όλα είναι πλέον πιο απλά.
Πολλοί μου λένε: «δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή τη διατροφή γιατί δεν θα μπορούσα να βγαίνω έξω για φαγητό με τους φίλους μου» ή «νομίζω θα έχανα την κοινωνική μου ζωή». Τρία χρόνια, που ακολουθώ αυτή την διατροφή δεν μου έχει συμβεί τίποτα από αυτά τα δύο. Ο πρώτος λόγος είναι επειδή, ευτυχώς η ελληνική διατροφή έχει πολλά «καλά» τρόφιμα τα οποία μπορώ να φάω (όπως όλα τα κρέατα που έχει στις ταβέρνες) και ο δεύτερος είναι ότι κατά καιρούς κάνω «cheat meals», δηλαδή τρώω ό,τι θέλω.
Όταν είχα αρχίσει, επέτρεπα στον εαυτό μου 1 cheat meal κάθε δέκα μέρες. Αυτό το cheat meal δεν ήταν μία ολόκληρη μέρα που μπορούσα να φάω ό,τι θέλω, αλλά μόνο ένα ελεύθερο γεύμα. Τον πρώτο καιρό μετρούσα τις ώρες και τις μέρες μέχρι να φτάσει αυτό το πολυπόθητο γεύμα στο οποίο θα μπορούσα να φάω ό,τι ήθελα. Μόλις έφτανε η 10η μέρα ήταν λες και χτυπούσε ένα καμπανάκι μέσα μου και με ειδοποιούσε ότι μπορούσα να απολαύσω το γεύμα που ονειρευόμουν τις προηγούμενες μέρες.
Συνήθως ήταν ένα ζουμερό μπέργκερ ή κάποιο άλλο περίεργο φαγητό, από Μεξικό, Ιαπωνία ή κάποια άλλη χώρα. Το καλοκαίρι ήταν η φέτα στη σαλάτα ή ένας λαχταριστός κολοκυθοκεφτές και σπανιότερα, κάποιο γλυκό.
Το πιο σημαντικό ήταν αυτό που ακολουθούσε μετά από κάθε τέτοιο γεύμα. Τι ακολουθούσε; Τίποτα! Ίχνος ενοχής, άγχους ή σκέψεις του τύπου: «πω πω, τι έφαγα πάλι», «πόσο έφαγες;» ή «αύριο να ζυγιστώ για να δω αν πάχυνα». Σίγουρα είχα φάει πολύ, σίγουρα έκανα μία παρέκκλιση από το καθιερωμένο μου πρόγραμμα και σίγουρα την επόμενη μέρα αν ζυγιζόμουν η ζυγαριά θα έδειχνε παραπάνω. Τίποτε από όλα αυτά δεν είχαν σημασία, όμως. Ήξερα ότι ένα cheat meal δεν πρόκειται να αλλάξει την ζωή μου και ότι δεν καθορίζει την διατροφή μου. Όπως, δεν θα αλλάξει τίποτα στην ζωή κάποιου αν μία μέρα φάει μπρόκολο ή κόψει τη ζάχαρη για 1 εβδομάδα.
Είναι απόλυτα μη ρεαλιστικό να σκέφτεται κανείς ότι θα τρώει πάντα υγιεινά και δεν θα παρεκκλίνει ποτέ γιατί δεν, όσο αφοσιωμένος κι αν είσαι στην διατροφή σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις την παρασπονδία. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Άλλωστε, αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στη δίαιτα και του τρόπου ζωής. Ο τρόπος ζωής είναι ένας μαραθώνιος, μία συνεχής διαδικασία και ένα cheat meal είναι απλά μία (γευστική) παρένθεση. Πολλές φορές είναι και ο ιδανικός τρόπος για να σου φύγει το άχτι και να μην έχεις διατροφικά απωθημένα και συχνά, είναι ένας τρόπος για να δεις ότι αυτό που τόσο πολύ νόμιζες ότι λαχταράς δεν έχει καμία αξία. Όχι, επειδή κάποιος σου το απαγορεύει να το φας, αλλά επειδή βλέπεις ότι πλέον δεν σε ικανοποιεί. Τουλάχιστον, αυτό είναι που κατάλαβα εγώ. Όσο περνούσε ο καιρός τα cheat meals άρχισαν να γίνονται πιο αραιά και πλέον έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορεί να περάσει και ένας μήνας και να μην φάω τίποτα που να θεωρείται cheat. Μπορεί, όμως, και να συμβεί 2 μέρες συνεχόμενες (συνήθως όταν είμαι σε κάποιο ταξίδι- αυτό είναι κάτι που θα πούμε κάποια άλλη στιγμή). Ο κανόνας με τον οποίο ζω τα τελευταία 3 χρόνια είναι αυτός του «80-20». Δηλαδή, προσπαθώ το 80% αυτών που τρώω να είναι όσο πιο αγνά και με λιγότερη επεξεργασία γίνεται και το υπόλοιπο 20%, να είναι αυτά που έτρωγα στο παρελθόν.
Istanbul deserves a cheat meal (or more)! #istanbul #cheatmeal #food #travel
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης katerina nanopoulou (@bubbles_kat) στις
Πρέπει κάθε γεύμα που τρώμε είναι να το ευχαριστιόμαστε. Είτε επειδή απολαμβάνουμε μέσα από αυτό όλα τα αγνά που μας προσφέρει η φύση, είτε επειδή έχουμε ανάγκη ή ζηλεύουμε κάτι που βλέπουμε μπροστά μας. Σημασία έχει να μην είναι τίποτα απαγορευμένο στην διατροφή μας και αυτό που βρίσκεται στο πιάτο μας να το έχουμε επιλέξει, ώστε να το καταναλώνουμε χωρίς ενοχές.
2 comments
daphnie
Ακριβώς έτσι! Επιτέλους ακούω και μια φωνή λογικής και όχι ακραία πράγματα! well done!