Εμένα μου πήρε σχεδόν 3,5 χρόνια να το κάνω.
Τις προάλλες αφού κάποιος με ρώτησε για χιλιοστή φορά γιατί δεν τρώω μακαρόνια ή γλυκά και πόσο καιρό το κάνω αυτό (όπως και το «γιατί» είναι μία συχνή απορία) άρχισα να μετράω τον χρόνο αντίστροφα. Θυμάμαι ότι ήταν Ιούλιος του 2013 όταν πήγα πρώτη φορά να δοκιμάσω crossfit, αλλά δεν ήταν μέχρι τον Οκτώβριο όταν αποφάσισα να ξεκινήσω κανονικά. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2014 είχα αρχίσει να ψάχνω θέματα διατροφής και καλής ζωής και έκανα τα πρώτα βήματα για να κόψω την ζάχαρη και τις επεξεργασμένες τροφές.
Για μία στιγμή προσπάθησα να αναλογιστώ αυτά τα 3,5 χρόνια που πέρασαν (πότε πρόλαβαν και πέρασαν) και τις αλλαγές που βίωσα. Σίγουρα ήταν πολλές. Μερικές φορές πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να κοιτάξεις προσεκτικά προκειμένου να συνειδητοποιήσεις πραγματικά τι έχει συμβεί. Αυτό συνέβη και σε εμένα, με την μόνη διαφορά ότι χρειάστηκα την βοήθεια της τεχνολογίας. Να είναι καλά το cloud, λοιπόν, που κρατά τις παλιές φωτογραφίες και κατάφερα να βρω μία φωτογραφία που είχα τραβήξει μόλις είχα ξεκινήσει το crossfit. Δεν θυμάμαι γιατί την τράβηξα. Σίγουρα δεν περίμενα ότι 3,5 χρόνια αργότερα θα μπορούσα να την συγκρίνω με μία σημερινή και να φουσκώνω το στήθος μου από περηφάνια. Περηφάνια όχι επειδή βλέπω το σώμα μου να είναι ένα άλλο σώμα, αν και σίγουρα βοηθάει κι αυτό, αλλά επειδή χαίρομαι που τα κατάφερα. Χαίρομαι που με διέψευσα.
Όπως έχω ξαναπεί, ήμουν πάντοτε ένα παιδί οκνηρό. Οι γονείς μου, αν και έχουν τα χίλια καλά, δεν ήταν ποτέ οι δραστήριοι άνθρωποι που θα μας έσπρωχναν να ασχοληθούμε με αθλήματα ή με διάφορες δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να θεωρώ την γυμναστική και την σωματική άσκηση περισσότερο ως αγγαρεία παρά ως διασκέδαση ή παιχνίδι. Φυσικά, η λογική αυτή με ακολούθησε και στην ενήλικη ζωή μου. Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς την ζωή του, αλλά για εμένα ήταν σίγουρα πρόκληση. Αν πιστεύεις μέσα σου ότι δεν θα τα καταφέρεις, μάντεψε; Δεν θα τα καταφέρεις σίγουρα! Κάθε μικρή αποτυχία είναι υπενθύμιση ότι δεν είναι αυτά για εσένα και κάθε πισωγύρισμα είναι η επιβεβαίωση ότι καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο που είσαι καλύτερος. Εκεί, όμως, είναι που πρέπει να το πολεμήσεις. Γιατί μόλις έρθει η πρώτη μικρή επιτυχία και η δεύτερη και η τρίτη και αρχίζεις να χτίζεις μέσα σου την ιδέα ότι τελικά δεν είσαι τόσο κακός όσο νόμιζες, τότε αρχίζουν να διαλύονται όλες οι αρνητικές σκέψεις. Τότε, είναι που νιώθεις σαν να έχεις πάρει το πιο δυνατό ναρκωτικό του κόσμου που σε κάνει να νιώθεις ότι πετάς στα σύννεφα και ζεις στο δικό σου La La Land.
Τα 3,5 αυτά χρόνια δεν ήταν σε καμία περίπτωση ευθεία θετική γραμμή σε διάγραμμα. Είχαν τα πάνω και τα κάτω τους. Είχαν στιγμές απόλυτης αυτοπεποίθησης που ξυπνούσα «με την ψυχολογία ενός λιονταριού» (όπως μου είχε πει παλαιότερα και ένας προπονητής) και είχαν στιγμές που σερνόμουν όλη μέρα με την ψυχολογία ενός σκουληκιού. Είχαν εβδομάδες που δεν έχανα προπόνηση και άλλες που προτιμούσα να μείνω ξαπλωμένη στον καναπέ αγκαλιά με το κουβερτάκι μου. Είχαν φορές που πήγαινα στο crossfit και μπορούσα να κάνω «παπάδες», και άλλες που έτρεχα 200 μέτρα και δεν μπορούσα να συνέλθω. Είχαν ολοκληρωμένο διατροφικό πρόγραμμα, αλλά και απανωτά cheatmeals, έτσι επειδή έτυχε ή επειδή δεν είχα καλή ψυχολογία. Τι ήταν διαφορετικό;
Η διαφορά ήταν ότι κάθε φορά που αποτύγχανα ή το έβαζα κάτω, σηκωνόμουν, ξεσκόνιζα τα μπατζάκια μου, τίναζα τα μαλλιά μου και έλεγα στον εαυτό μου ότι η επόμενη μέρα είναι μία νέα μέρα και όχι συνέχεια της προηγούμενης.
Ήμουν τόσο αποφασισμένη, που τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Και ο λόγος που ήμουν τόσο αποφασισμένη ήταν ότι εκείνη την περίοδο ήμουν άνεργη, μόνη και απογοητευμένη και έπρεπε οπωσδήποτε να έχω τον απόλυτο έλεγχο έστω και για ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου.
Η αλλαγή δεν έχει να κάνει ούτε με τα κιλά, ούτε με τους κοιλιακούς, ούτε με το ποσοστό λίπους που έχει ο καθένας. Έχει να κάνει με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, με το αν είμαστε ευχαριστημένοι, με το πόσο καλά νιώθουμε με τον εαυτό μας, με το «είναι» μας, με αυτό που κουβαλάμε μέσα στο καλούπι που ονομάζεται σώμα. Για εμένα αυτή η αλλαγή ήταν και η πιο σημαντική κι ας μην μπορεί να φανεί μέσα από μία φωτογραφία.
Δεν ξέρω αν 3,5 χρόνια είναι πολλά ή λίγα. Σε σχέση με τα υπόλοιπα 28 χρόνια οκνηρίας που είχα στην πλάτη μου και αυτά που- ελπίζω- να ακολουθήσουν μου φαίνονται λίγα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι σήμερα, έπειτα από αυτό το ταξίδι, είμαι σίγουρη ότι στην ζωή μου θα έρθουν επιτυχίες και αποτυχίες, καλά και κακά.
Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, θα είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω και στο τέλος όλα θα πάνε καλά!
One comment
Isabella
Η αληθεια βεβαια ειναι πως ησουν ηδη αδυνατη..αχ εμεις εχουμε δρομο μπροστά μας!πολυ ωραιο και inspiring το κειμενο σου παντως..εχεις γραψει καπου αναλυτικα για την paleo??