Πώς είναι να είσαι έγκυος εν μέσω πανδημίας;

Σκέψεις και προβληματισμοί μιας εγκύου!

Έχοντας ήδη φτάσει στον 7^ο μήνα της εγκυμοσύνης, κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πόσο γρήγορα και, συνάμα, αργά πέρασε ο καιρός. Νομίζω όταν είσαι έγκυος κατανοείς απόλυτα την σχετικότητα του χρόνου. Κάθε μήνας είναι και ένα μικρό “μαξιλαράκι” που προσπαθείς να φτάσεις χωρίς άγχος για να νιώσεις ασφάλεια και σιγουριά. Όλα είναι αλλόκοτα, διαφορετικά και περίεργα, ειδικά αν το βιώνεις για πρώτη φορά. Φαντάσου τώρα να είσαι έγκυος για πρώτη φορά και στον κόσμο να συμβαίνει παράλληλα μία παγκόσμια πανδημία… Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.

Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος, τον Αύγουστο, η πανδημία ήταν σε ύφεση (ή έτσι νομίζαμε). Το πρώτο που με απασχόλησε ήταν ότι πλησίαζε ο γάμος μας που σχεδιάζαμε σχεδόν 10 μήνες (κι αυτόν εν μέσω πανδημία, με όση αβεβαιότητα και άγχος συνεπάγεται). Ήταν πολύ νωρίς να σκεφτώ τι θα σήμαινε να είμαι έγκυος ενώ συνέβαιναν όλα αυτά γύρω μας. Οι δύο πρώτοι μήνες δεν έμοιαζαν “πανδημικοί”. Πρώτα, ήταν το καλοκαίρι και οι διακοπές, έπειτα ο Σεπτέμβριος που τα μέτρα ήταν ακόμα χαλαρά και ο κόσμος έμοιαζε να έχει μία μορφή κανονικότητας. Ήμουν στην πολύ αρχή της εγκυμοσύνης, εκεί που ακόμα δεν το έχεις μοιραστεί με πολύ κόσμο, που οι πιθανότητες να μην πάνε όλα τέλεια είναι 50/50, που δεν έχεις αρχίσει ακόμα να φουσκώνεις ή να νιώθεις κάτι να κουνιέται, οπότε ο κόβιντ δεν ήταν καν παράγοντας για εμένα.

Φυσικά, τηρούσα όλα τα μέτρα, ανεξάρτητα από την εγκυμοσύνη, μιας και οι γονείς μου, όπως όλων οι γονείς είναι πλέον σε μία ηλικία που έχουν αυξημένο κίνδυνο.

Και κάποια στιγμή ήρθε το δεύτερο lockdown.Εγώ έγκυος, να δουλεύω κανονικά και όχι από το σπίτι και όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

Ανοίγω παρένθεση. Εργάζομαι στην τηλεόραση, πίσω από τις κάμερες. Φέτος ανέλαβα ένα νέο πρότζεκτ, το οποίο, όπως όλα τα πρότζεκτ της τηλεόρασης είναι απαιτητικό, αλλά συναρπαστικό και είμαι πραγματικά ευγνώμων που εν μέσω πανδημίας, μπορούσα να κάνω κάτι τόσο δημιουργικό που με γέμιζε! Κλείνει η παρένθεση.

Και κάπου εκεί στον τρίτο μήνα, και ενώ έκλεινα ραντεβού για να κάνω την Αυχενική, η πραγματικότητα του κόβιντ και πόσο αυτό θα επηρέαζε την εγκυμοσύνη με χτύπησε κατακούτελα. Έπρεπε να πάω μόνη μου στο ραντεβού. Δεν μπορούσε να με συνοδεύσει ο Φώτης, λόγω κατάστασης. Φυσικά, στεναχωρήθηκα. Είναι τόσο κρίμα να μην μπορείς να μοιραστείς τα πάντα με τον σύντροφο/σύζυγό σου.

Όλα πήγαν καλά και ο Φώτης ήταν έξω στον δρόμο και με περίμενε για να βεβαιωθεί ότι είμαι (και είμαστε) καλά.

Γύρω στον 4^ο με 5^ο μήνα, η κοιλιά μου ξεκινάει να φουσκώνει. Δεν έχω δει πολύ καιρό φίλους και συγγενείς, πέρα από τους γονείς μου που τους βλέπω με μάσκα και από απόσταση. Το lockdown, έχει γίνει πλέον η ρουτίνα μας. Πέρα από ορισμένες αναλαμπές που νευριάζω με την κατάσταση, όλο αυτό μου φαίνεται φυσιολογικό και αναμενόμενο. Στέλνω φωτογραφίες στις φίλες μου με την κοιλιά που φουσκώνει, μιλάμε με μηνύματα και λέμε τα νέα μας και τις ενημερώνω τακτικά για τις εξετάσεις μου και τα ραντεβού στον γιατρό. Το αστείο είναι ότι ενώ στην αρχή της εγκυμοσύνης σκεφτόμουν ότι ο κόσμος θα μου πιάνει την κοιλιά και πιεζόμουν από την έλλειψη προσωπικού χώρου, έχω φτάσει σε σημείο να στεναχωριέμαι που δεν υπάρχουν φίλοι και συγγενείς που να θέλουν να αγγίξουν την κοιλιά μου.

Ταυτόχρονα, το άγχος μην αρρωστήσω από κόβιντ αρχίζει να αυξάνεται. Σκέφτομαι συνέχεια ότι ακόμα κι αν συμβεί θα είμαστε μια χαρά, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην αγχώνομαι για το γεγονός ότι τώρα σχηματίζονται οι πνεύμονες του μικρού και κανείς δεν θα γνωρίζει άμεσα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στην υγεία του. Είναι όλα τόσο άγνωστα. Από την άλλη, τι επιλογές έχεις; Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, τηρείς όλα τα μέτρα και εύχεσαι να έχεις και την τύχη με το μέρος σου!

Έρχεται η Βήτα επιπέδου, η δεύτερη σημαντική εξέταση, για την οποία είχα τρελό άγχος. Άγχος σε σημείο που έβλεπα εφιάλτες. Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα πάω μόνη μου. Στην αναμονή άκουσα τις- όχι και τόσο- αισιόδοξες ιστορίες άλλων μαμάδων, με αποτέλεσμα μόλις ξαπλώσω για την εξέταση να βάλω τα κλάματα. Ευτυχώς όλα καλά! Ο Φώτης πάλι να περιμένει απ᾽ έξω υπομονετικά για να βεβαιωθεί ότι είμαι (και είμαστε) καλά.

Περνάει ο καιρός και πολύ δικοί μας άνθρωποι, ακόμα και συγγενείς, δεν μας έχουν δει από κοντά.

View this post on Instagram

A post shared by Katerina (Bubbles & Avocados) (@bubbles_kat)

Η φράση «Ελπίζουμε να σε δούμε πριν γεννήσεις» ακούγεται ολοένα και περισσότερο.

Τα μαγαζιά είναι κλειστά και με την απειρία που έχει το «πρώτη φορά γονιός», ούτε που ξέρουμε τι πρέπει να προμηθευτούμε. Θέλουμε τουλάχιστον να δούμε από κοντά όσα χαζεύουμε στο διαδίκτυο.

Τα μαγαζιά ανοίγουν, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα ξανακλείσουν. Είναι νωρίς να πάρουμε όλα τα πράγματα; Μήπως πρέπει να κάνουμε υπομονή; Κι αν τα πάρουμε και κάτι συμβεί; Κλωτσάει το μωρό και σήμερα, οπότε είμαστε καλά, ας τα πάρουμε. Κι αν αύριο αλλάξει κάτι; Πότε είναι το επόμενο ραντεβού με τον γιατρό; Μήπως να περιμένουμε μέχρι τότε… Κι αν ξανακλείσουν και χρειαστούμε κάτι τελευταία στιγμή, θα μπορέσουμε να το έχουμε στην ώρα του;

Οι σκέψεις πολλές και ενίοτε αγχωτικές. Το αίσθημα της αμφιβολίας στην εγκυμοσύνη είναι συνεχές. Αν σε αυτό προσθέσεις και την αβεβαιότητα της πανδημίας, έχεις τη συνταγή της αϋπνίας!

Πλέον, η κοιλιά μεγαλώνει και πραγματικά δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσουν οι επόμενοι δύο μήνες.

Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι στο μαιευτήριο θα είμαστε μόνοι μας. Ότι όλοι οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα μπορούν να είναι εκεί την επόμενη μέρα για να γνωρίσουν το νέο μας μέλος και να το “λούσουν” με αγάπη! Σκέφτομαι συνέχεια ότι το πιο σημαντικό είναι να πάνε όλα καλά και όλα τα υπόλοιπα λύνονται. Σκέφτομαι ότι η ανθρώπινη επαφή δεν είναι αυτή τη στιγμή προτεραιότητα, αλλά ότι μικρές “τζούρες” επαφής θα μας βοηθήσουν να συνεχίσουμε. Σκέφτομαι ότι το να είσαι έγκυος εν μέσω πανδημίας είναι εντελώς αλλόκοτο και διαφορετικό από όσα περίμενα. Σκέφτομαι την επόμενη μέρα και η μόνη επιλογή που της δίνω είναι να είναι καλύτερη, ομορφότερη και φωτεινότερη.

Και με αυτή την τελευταία σκέψη, νιώθω αισιόδοξη!